O ojcu rodu – Samuelu Rachel- wiadomo tylko tyle, że w latach 1810 – 1830 mieszkał w Wodzisławiu Śląskim. Spaliła mu się gospoda, został domokrążcą, grywał na weselach na skrzypcach, sprzedawał różne rzeczy z plecaka, a w 1830r. zamarzł w lesie. Jego synowie nosili imiona: Beniamin, Izaak, Moritz i Siegmund i przeprowadzili się do Głubczyc. Tam Beniamin w 1837r. zmienił nazwisko z Rachel na Hollaender. Pozostali bracia uczynili to samo.
ur. 22 lutego 1809r. w Wodzisławiu Śląskim, syn Samuela Rachela i Jettel Pollak. 25 kwietnia 1832r. poślubił Helene Bruck, a w 1837r. zmienił nazwisko na Hollaender. Żydowski nauczyciel. W 1856 lub 1857r. założył w Głubczycach fabrykę towarów wełnianych. Wraz z właścicielem podobnej fabryki Moritzem Teichmannem zatrudniał kilka tysięcy osób z miasta i okolicy, a jego budynek fabryczny stał przy dzisiejszej ul. Kościuszki (obecnie mieści się w nim na parterze apteka). Zdobywał liczne nagrody na wystawach. W 1878r. został radcą handlowym. Zm. 12 maja 1884r. w Głubczycach.
został rajcą miejskim w Głubczycach, ufundował w 1886r. Promenadę Hollaendra, dzisiejszą aleję Lwowską (aleja kasztanowa przy liceum). Postawiono mu tam mały pomnik, który usunęli hitlerowcy. Jego pierwszym domem był dzisiejszy Urząd Stanu Cywilnego przy ul. Kościuszki, gdzie zachowały się stiuki z II poł. XIX w. i drzwi z jego inicjałami w ozdobnym okratowaniu. Po sprzedaniu tego budynku starostwu powiatowemu, Emil w 1909r. postawił sobie willę na rogu dzisiejszych ulic Kochanowskiego i Chrobrego. Przypuszczalnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych.
ur. 4 lutego 1833r. w Głubczycach., syn Benjamina Hollaendra i Helene z domu Bruck. W 1851r. podjął naukę w głubczyckim gimnazjum. Studiował medycynę w Würzburgu i we Wrocławiu i poświęcił się stomatologii. W 1857r. poślubił córkę rabina Berthę Hess i wyjechał z nią do Oranii w Związku Południowej Afryki, gdzie żyła rodzina jego żony o nazwisku Mosenthal. Urodziło im się czworo dzieci, trzech synów i córka. W 1865r. powrócili do Europy, a Ludwig podjął pracę w Berlinie. W 1866r. zaczął publikować artykuły na temat swojego pobytu w południowej Afryce. Podczas wojny prusko – austriackiej w 1866r. pracował w Zittau w joannickim lazarecie rezerwy, gdzie opiekował się rannymi żołnierzami austriackimi. Otrzymał za to Krzyż Rycerski Cesarsko – Królewskiego Orderu Franciszka Józefa. Opiekował się rannymi również podczas wojny prusko – francuskiej (1870 – 1871). W lutym 1873r. jako chirurg otrzymał tytuł doktora habilitowanego na Uniwersytecie w Halle. W 1878r. otrzymał tytuł profesora na tym samym uniwersytecie, nie pracował jednak na uczelni, lecz prowadził własny gabinet stomatologiczny. W 1883r. zaczął kierować nową uniwersytecką kliniką stomatologiczną. W 1896r. z powodu dokuczającego reumatyzmu zrezygnował z kierownictwa. W 1881r. odrzucił propozycję profesury na Uniwersytecie w Genewie. Zm. 14.03. 1897r. w Halle.
córka Izaaka, poślubiła niejakiego Haasa. Została nauczycielką gry na fortepianie królowej brytyjskiej Wiktorii.
ur. 15 lutego 1855r. w Głubczycach, syn lekarza zamieszkałego w Głubczycach przy dzisiejszej ul. Moniuszki Siegmunda Hollaendra i jego małżonki Renaty z domu Danziger. Mały Gustav otrzymał od ojca pierwsze lekcje gry na skrzypcach i okazał się niezwykle utalentowanym chłopcem. W wieku 12 lat poszedł na naukę do lipskiego konserwatorium, następnie do Wyższej Szkoły Muzycznej w Berlinie. Jego siostra zimą 1870/1871 sprowadziła rodzinę z Głubczyc do Berlina. W 1874r. Gustava znajdujemy w Berlińskiej Orkiestrze Nadwornej Opery w roli królewskiego muzyka kameralnego, a w roku następnym jako nauczyciela gry na skrzypcach w Nowej Akademii Sztuki Dźwięku Franza Kullaka. W latach 1878 – 1881 wspólnie z wiolonczelistą Heinrichem Grünfeldem i pianistą Xaverem Scharwenką organizował abonamentowe koncerty muzyki kameralnej. W 1881r. znajdujemy go jako koncertmistrza orkiestry Gürzenich i nauczyciela w konserwatorium w Kolonii. Tam też grał w kwartecie smyczkowym profesorów. Po koncertach na terenie Niemiec, Holandii i Belgii w 1895r. powrócił do Berlina, gdzie został dyrektorem Konserwatorium Sterna. Zmarł 4 grudnia 1915r.
brat Gustava, (pseud. artyst. „Arricha del Tolveno”), ur. 20 kwietnia 1866r. w Głubczycach. Ukończył tutejsze gimnazjum. Również on poświęcił się muzyce. Studiował w Akademii Kullaka i w wieku 20 lat został kapelmistrzem teatralnym. Potem był dyrygentem i kompozytorem w berlińskim Metropol – Theater, gdzie tworzył rewie, następnie pracował jako dyrygent w Nowym Teatrze Operowym, a od 1906r. jako zastępca dyrektora – swego brata Gustava – w Konserwatorium Sterna w stolicy Niemiec. Poza rewiami był autorem oper, burlesek, dzieł orkiestrowych, muzyki wokalnej i chóralnej. Był kapelmistrzem teatralnym w Hamburgu, Budapeszcie, Marienbad, Berlinie, Milwaukee, Chicago, Berlinie i przez 6 lat w Londynie. W 1897r. wrócił do Berlina. Tu został zastępcą brata w Konserwatorium Sterna. W latach 1901 – 1913 funkcjonował jako kapelmistrz – kompozytor domowy w Metropoltheater w Berlinie, a od 1908r. dyrygent w Nowym Teatrze Operetkowym. Z powodu dojścia nazistów do władzy zdecydował się w 1934r. na emigrację do USA, do Hollywood, gdzie zmarł 24 października 1940r.
ur. 18 października 1896r. w Berlinie, syn Viktora Hollaendra. Pierwszy przebój skomponował, gdy miał 18 lat. Komponował piosenki dla berlińskiego kabaretu „Schall und Rauch” oraz muzykę taneczną. W okresie międzywojennym nadszedł okres wielkiej popularności. Jego walc „Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt” stał się znany dzięki głośnemu filmowi „Błękitny anioł” z Marleną Dittrich (premiera w 1930r. w Berlinie). W 1934r. wraz z ojcem wyjechał do Hollywood. W 1956r. powrócił do Niemiec. W 1996r. berlińska Akademia Sztuki uczciła setną rocznicę jego urodzin specjalną wystawą. Jego postać przypomniała niemiecka prasa i rozgłośnie radiowe. Zm. 18 stycznia 1976r. w Monachium.
ur. 1 listopada 1867r. w Głubczycach, brat Gustava i Viktora. Ukończył gimnazjum w Głubczycach, następnie w latach 1887 – 1892 studiował filologię, germanistykę i gospodarkę narodową w Berlinie. W 1892r. odbył podróż po Europie, m.in. w latach 1892 - 1893 przebywał w Szwecji jako nauczyciel domowy i w celach naukowych pojechał do Włoch. Po powrocie został w Berlinie krytykiem muzycznym i założył gazetę „Die Welt am Montag”. W latach 1908 – 1913 był dramaturgiem „Dt. Theaters” w Berlinie, w 1914r. podróżował do Stanów Zjednoczonych, a w latach 1920 – 1923 (lub 1924) był kierownikiem Wielkiego Domu Sztuki w Berlinie, a także redaktorem i krytykiem teatralnym w „ 8 – Uhr Abendblatt.” Pisał liczne powieści i opowiadania dotyczące życia towarzyskiego Berlina. Już w 1902r. wyszła jego powieść Der Weg des Thomas Truck ( Droga Tomasza Trucka), uznana za jego najlepszą, przetłumaczona m. in. na język polski. W 1912r. wydał Der Eid des Stephan Huller (Przysięga Stefana Hullera), która cieszyła się uznaniem wśród czytelników, a jej akcja toczyła się w Karpnikach w Karkonoszach. W 1921r. wydana została jego powieść Die Kastellanin (Kasztelanka) . Zmarł w 1931r. w Berlinie, a w tym samym roku w Głubczycach na jego rodzinnym domu odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową, usuniętą po dojściu Hitlera do władzy. Zmarł 29 maja 1931r. w Berlinie.
Projekt "Kariery głubczyckich Hollaendrów" jest finansowany ze środków Uni Europejskiej w ramach programu "Młodzież w działaniu"